Akşam yemeğini sessizlikle yiyorduk. Kimseden çıt dahi çıkmıyordu. Bu huzurlu anı bozmak istemesem de düşünmeden konuştum.
“Yıldıray kim?”
Hepsi birbirine bakarken kaşlarımı çattım. Bu kadar gizli ne vardı? Söyleseler anlardım.
Alperen kaşığı tabağa vurarak bıraktı ve “Bununla neden bu kadar ilgileniyorsun?” diye çıkıştığında “Aranızdaki bu düşmanlığı merak ediyorum.” dedim hızlıca.
“Etme.” diye homurdandı.
“Ediyorum.” dedim. İnat değil mi? Bir cevap istiyordum işte. “Beni kurtardı, düşündüğünüz kadar kötü biri olmayabilir.” diye devam ettim ortalığı kızıştırmak istiyormuşcasına.
Yavuz bu dediğimle güldü. “Sen ne biliyorsun ki onun hakkında? Ya da bizim hakkımızda?”
“Bak bunu doğru dedin.” dedim alayla. “Bana hiçbir şey anlatmıyorsunuz.”
Burcu, “Neden anlatalım ki?” dedi tek kaş
