Yiğit
Setenay’la olan mesafemiz içten içe beni rahatsız ederken, babamların geçirdiği kaza her şeyi değiştirdi. O gece hep birlikte hastanede karşılaştığımızda, bakışlarımızla konuştuk. Tek kelime çıkmadı ağzımızdan ama konuştuk.
Eve haber geldiğinde hastaneye kadar nefesim yarım gittim. Aklımda sadece babama bir şey olmuş olması fikri vardı ve bu beni gerçekten çok sarmıştı.
Hastaneye ulaşıp da iyi olduklarını görünce nefesim normale döndü, sanki o ana kadar yarım almıştım. Babamın neyse ki sadece omzu çatlamıştı ve içimden şükürler yağdırdım bu duruma.
O telaşe arasında Setenay’a baktım, çok korkmuştu. Ağlamaktan yorgun düşmüştü, zaten o kadar narindi ki… Sonra başını çevirip bana baktı ve bütün buzlar eridi o anda. Sani gidip ona sarıldım, üzüntüsünü paylaştım, güç verdim…
Gece
