Güneş batmış, orman yeniden karanlığa bürünmüştü.
Ama bu kez karanlık, eskisi gibi tehditkâr değildi.
Hava, toprak ve ağaçlar… hepsi ilk kez huzurla nefes alıyor gibiydi.
Elena, kamp ateşinin başında oturmuş, elindeki küçük taş parçasına bakıyordu — o taş, İlk Alfa’nın mezarından kalmıştı.
Bir sembol değildi yalnızca; bir hatırlatmaydı.
“Dengeyi koru,” demişti İlk Alfa son kez.
“Yoksa karanlık yine dengeyi aramaya gelir.”
Elena, bu sözlerin yankısını hâlâ hissediyordu.
Alevlerin dansı, gözlerinde geçmişin hayaletlerini canlandırıyordu.
Kael biraz ötede, genç kurtlarla konuşuyordu.
Onlara yeni kurallar anlatıyor, artık “av”ın değil “birlikte yaşamanın” zamanı olduğunu söylüyordu.
Ama her kelimesinde bir temkin vardı; çünkü herkes biliyordu ki barış, en kırılgan andır.
Arden sess
