Toprak çatladığında, her şey bir anlığına sustu.
Rüzgâr bile nefesini tutmuş gibiydi.
Elena, karanlık ve ışığın birleştiği o çizgide, tam karşısında duran adamın gözlerine baktı.
O gözler... binlerce yılın ağırlığını taşıyordu.
Sanki içinde sayısız savaş, ihanetten doğan yüzlerce yara gizliydi.
“İlk Alfa…” diye fısıldadı Arden, sesi titrek bir dua gibi.
Kael, elini kılıcının kabzasında sıkarken, gözlerini Elena’dan ayıramadı.
“Eğer bu doğruysa,” dedi, “o zaman karşımızda efsanenin ta kendisi duruyor.”
Adam sessizce başını kaldırdı.
“Efsaneler, unutulan gerçeklerin yankısıdır,” dedi sakince.
“Ben hiçbir zaman efsane olmak istemedim.
Ben sadece dengeyi korumak istedim — ta ki lanet doğana kadar.”
Elena adım attı, gözlerinde ateşle karışık bir kararlılık vardı.
“Lanet senin hatan
