Sabahın ilk ışıkları ormanın üzerinden süzülürken sis, yavaşça geri çekiliyordu.
Her şey, uzun bir gecenin ardından yeniden nefes alır gibiydi.
Toprak nemliydi; kuşların tedirgin ötüşleri, sanki gece yaşananları hatırlatıyordu.
Elena, yumuşak yosunlarla kaplı bir kayanın üzerinde oturuyordu.
Saçları, sabahın altın rengine bulanmış, rüzgârın hafif dokunuşlarıyla savruluyordu.
Bir süredir gözleri kapalıydı, ama bu kez dinlenmek için değil — duymak için.
Toprağın derinlerinden gelen fısıltılar artık uğultu gibi değil, kalp atışı gibiydi.
Arden ateşin küllerini karıştırırken sessizdi.
Bir süredir kimse konuşmamıştı; gece boyunca yaşananlar herkesi kendi içine hapsetmişti.
Kael ise sabahın serinliğine rağmen, uzakta, ormanın açıklığında kılıcını bileniyordu.
Kılıçtan çıkan metal sesi,
