Gecenin içine sinmiş tuhaf bir sessizlik vardı.
Ormanın derinliklerinden yükselen uğultu, rüzgârın değil — yerin altından gelen bir nefesin yankısıydı.
Kael, küçük kamp ateşinin başında oturuyor, elindeki taşı çevirip duruyordu.
Taş artık parlamıyordu, ama her dokunuşta sıcaklığını hissediyordu.
Sanki Elena’nın kalbi hâlâ oradaydı.
“Üç gündür aynı noktaya bakıyorsun,” dedi Arden, ateşe birkaç kuru dal atarak.
“Taş sana cevap vermeyecek, Kael.”
Kael başını kaldırdı, gözleri hâlâ dalgındı.
“Cevap vermesine gerek yok. O hâlâ burada. Her nefeste, her kıpırtıda.”
Etrafına baktı; gece, her zamankinden farklıydı. Ağaçların gölgeleri daha uzun, rüzgâr daha ağırdı.
“Bir şey uyanıyor,” diye fısıldadı.
Arden doğruldu, elini kılıcına götürdü.
“Ne demek istiyorsun?”
Kael’in bakışları uzakl
