Asaf, Yade’nin sesi ve omzuna dokunan elinin etkisiyle uyandığında çok kısa bir an ne düşüneceğini bilemeyerek öylece durdu. Boynu ve kolları sızlıyor, başı ağrıyor ancak tüm bunların yanında Yade’nin “Asaf…” diye seslenişi onda aptal gibi sırıtma isteği uyandırıyordu.
Nihayet gözlerini kızla buluşturduğunda dehşete kapılması için onun gülümseyişini otuz saniye izlemesi yetmişti. “Yade, benim burada ne işim var?”
Sorunun anlamsızlığı karşısında kız kaşlarını kaldırırken Asaf kaşlarını çattı. Bunu sormasaydı daha iyi olacaktı elbette. Doğrulup koltuğa oturdu ve inanamayarak boynunu ovmaya başladı. “Uyuyakalmışım.”
“Bir yerden sonra pes edeceğin belliydi.”
Sesi üzerine attığı battaniye kadar sıcak ve huzurluydu. Yade ona kızmamış gibiydi, aksine inanamayacağı bir şekilde şefkatli bir hâl
