Bütün haftayı Asaf’ı düşünerek geçirdi.
Kendini kontrol edemiyor, bu kez düşünmeyeceğim dediği her seferinde elini alnına bastırıp gülümsemeye başlıyordu. Asaf gerçekten sağlam bir son hamleyle tüm duvarlarını yıkmıştı. Belki Yade hâlâ kendiyle barışamamıştı, aynalardan kaçmak istiyordu ve Yavuz’un sözlerini düşününce canı yanıyordu ama tüm bunlar umurunda bile değildi.
Sanki birileri damarlarına mutluluk enjekte etmişti. Herkese gülümsemek, el sallamak, neşeyle zıplamak, çocuk gibi davranmak istiyordu. Elbette bunları yapmıyordu ama gülümseyip duruyordu işte.
Okulda birkaç kişi onun bu aşırı neşeli hâlini fark etmiş ve Yavuz’la barışıp barışmadıklarını sormuştu. Yade neredeyse bu sözler yüzünden neşesini kaybedecekti lakin bunun yerine Yavuz’la arasında hiçbir şey kalmadığını söylemekl
