Mutfakta oturmuş, titreyen ellerimi dizlerimin arasına sıkıştırmış gözyaşlarımı silerken, içeriden gelen gürültülü ses tüm evde yankılandı. Sandalyeden irkilerek doğruldum. Bu ses… Asil’indi.
“Sen ne demek istiyorsun baba?!” diye bağırıyordu. O buz gibi soğuk sesi, ilk kez böyle kırılıp gürledi. Öfke dolu, kontrolsüz, neredeyse çatlamak üzere olan bir keman teli gibiydi.
Füsun Teyze hemen kapıya yöneldi, endişeyle başını uzattı. “Yine başladı bunlar,” diye mırıldandı. Ama ben yerimde donup kalmıştım.
Ardından, masadan yükselen güçlü bir yumruk sesi geldi. Tüm ev sarsıldı sanki.
“Ben senin babanım lan! Benimle adam gibi konuşacaksın!”
Özcan Bey’in sesi… tok, gür ve emir veren bir tondaydı. Kalbim yerinden çıkacak gibi atıyordu. Dizlerimin bağı çözülmüş, nefesim kesilmişti. İçimde, mide
