Kendimden mi yoksa Azad’dan mı korktum bilmiyorum ama o gece erkenden odama kaçıp Kardelen’i yatırdığım gibi kapıyı kilitleyerek örtünün altına girdim. (Saklandım.) Fakat gözümde bir damla kadar uyku yoktu. Yaz sıcağında örtüye sarılmış kocaman açtığım gözlerimle korku içinde kapı koluna bakıyordum sadece. Eğer kapımı kilitlemeseydim Azad’ın beni omuzlarına atıp günah odasına çıkaracağına emindim. Züleyha hanımın teklifini düşünürken yalnız olmalıydım. Azad burnumun ucunda yasak bir meyve gibi parlarken elbette şeytana uyacaktım. Çünkü artık geri adım atacak gücü kendimde bulamıyordum. Züleyha hanım beni fena halde gafil avlamış istemeden umut vermişti. Ana oğul kesinlikle benziyorlardı.
Kafam çok karışıktı ama bir yandan da. Kendimi ve geleceğimi düşünmem gerekiyordu. Artı
