Çenemi açıp onun izninde gitmeyecektim. Çünkü bakışları bir kez daha ikimizi yuttu ve mavilerinde beli belirsiz yanan ateşin esiri olduk. Tenimdeki karıncalanmalar kibrit çakılmış gibi devasa bir ateşe dönüştüğünde bacaklarımdan yukarı tırmanan çekimin karnıma bir top gibi patlamasıyla sıçradım.
“Bırak beni!” dedim korku içinde elimi eline atıp sıkı tutuşundan kendimi kurtarmaya çalışarak.
Bedenimin bakışları verdiği tepki hiç normal değildi! Hem de hiç! Bana bir şeyler yapıyordu ve yaptığı her neyse beni çıkmaz bir yola sürüklüyormuş gibi hissediyordum. İradem kesinlikle elimde değildi. Bu korkunçtu!
“Bela sera mıni!” dedi kalın sesinden dökülen içimi titreten sözcüklerle.
‘Başımın belasısın!’
“ Te bi xwe min kir bela.” dedim dişlerimi göstere göstere. “Min got ji
