Keyifli okumalar.
Zaman su gibi akıp geçiyor, yaşanmışlıklar geride kalanlar oluyordu. Geri kalanlar kötü anılarsa; çamur kalıyordu geriye akıp giden sudan, güzel anılarsa; çiçek bahçeleri..
Kendi yaşanmışlıklarından geriye ne kalırdı, bilmiyordu Ali Asaf. Acı çekiyordu, geçer miydi bilmiyordu. Vicdan sızısı diner miydi bilmiyordu. Bildiği tek şey, adım adım bir uçurumun kenarına gittiğiydi. Ali Asaf, kendisini, o uçurumdan Firuze'nin iteceğini de bilmiyordu..
Strese bağlı oluşan stres egzaması ve psikolojik olarak bir çöküntü demişti muayene eden doktorlar. Oysa ki Asaf aşkın yangınında kavruluyordu. Vicdan sızısından bedeni yaralar çıkartmaya başlamıştı. Bir de hasret vardı içinde. Annesini özlemişti mesela. Onunla eskisi gibi olmak istiyordu, Ceyda'sını, Tuana'sını özlemişti sonra.
