Benden bilmesi normaldi. Çünkü ona savaş açtığım gün gibi ortadaydı. Ayrıca herkes neler döndüğünü biliyordu. Yalnız arkadan saldırmazdım. Benim savaşım yüz yüzeydi. Bile bile üzerine gider sınırlarını tarumar ederken gözlerinin içine bakardım.
Küçük yılanın soğuk ve mesafeli bakışlarında küçük küçük kırılmalar meydana geldi fakat tamamen kendini göstermedi. Esas duruşta boynumun derinliklerinde bakışları kayboldu. Gözünün altındaki morluğa anlık bir göz atıp omuzlarımı gerdim.
“Şimdi gelelim bugünkü derse. Nasıl geçti?” diyerek nabzını yokladım.
“İyi.”
Papatya kolonyası burnumu gıdıklarken başımı kaldırdım ve açık toprak rengindeki tulumunun fermuarına gözlerimi diktim. “Ben de sana bir şeyler göstermek istiyorum.” dedim alçak ses tonumla.
Nefesi kesildi. Bell
