Kayıp gitmesine izin vermeliydim belki. Bedenimden parça parça dökülen uzuvlarından birini tutup derinlerden çıkarmak inandıklarıma ihanet gibi gelecekti çünkü. Öyleydi de zaten.
Benden akıp gitmesine izin vermeliydim.
Ne yalvardı ne de bir istekte bulundu. Başına neler geleceğini kabullenen birine yardım eli uzatmak kadar saçma bir şey yok diye düşünen biriydim. İnsan kendi yolunu seçmekte özgürdü. Aklını kullanmayı bilmiyorsa bu benim suçum olamazdı.
Ama olmadı, bırakmadım. Çünkü kazanmam gereken bir iddia vardı. Asılı kaldığımız boşlukta benden koptuktan tam üç saniye sonra kör karanlığa daldım ve göğsüme çarpan bedeni içimden küfrederek kucakladım. Buz gibiydi. Gölden çıkarsam dahi kendine gelme olasılığı çok düşüktü. Su yüzeyine doğru yüzmeye başladığım sırada bir el
