Sarp Soylu
Küçük yeşil elbisenin içindeki ince uzun bedenine kamerada bakarken az kalsın kendi nefesimde boğuluyordum. Sıla zaten eve girer girmez beynimde şimşekler çakmıştı. Ne planladıkları ortadaydı ama dokunmadığım izlemekten bile kaçındığım bedenine başkasının bakmasına asla izin vermezdim!
Beynimi sikeyim! İzin verdim.
Telefonda beni hiçe sayıp yüzüme kapattıktan sonra salona ayak basar basmaz önlerini kesmem de işe yaramamış Sıla’ya ve emirlerine teslim olmuştum. Küçük gözlerini dikmiş bana.... Ah siktir! Masum bakıyordu! Ben duvarlarını yıkarken böyle bir şeyin ortaya çıkıp içimi kavuracağını düşünmemiştim. Her güldüğünde her tebessüm dahi ettiğinde midemde bir şeyler tepişiyor göğsüme oturuyordu. Lanet olsun! Tayfun’un kafama sıkması gerecekti. Çünkü
