38. BÖLÜM "ŞEYTAN"
Ve asansörün kapıları yeniden bir dink sesiyle kapandı. Son gördüğüm Dilara’nın sırıtan suratıydı. Ne yapmaya çalışıyordu bu kadın?
Hızla odama girip kapıyı çarptım. Kafamda resmen soruların savrulduğu bir fırtına vardı. Düşüncelerime bile yetişmekte zorlanıyordum.
Elmas’ı ben kurtarmıştım… Eğer ben o gece Elmas’ın ölmesine göz yummasaydım Elmas burada olamazdı. Yoksa o sapık tarikatta mı işin içindeydi? Birileri gerçekten o gece gideceğimizi anlayıp böyle bir tiyatro mu düzenlemişti orada? Oysa her şey o kadar gerçekçiydi ki… Hayır bu işte bir saçmalık vardı. Her şey çok tesadüfiydi…
Peki ya Elmas’ın babamın sergisinde olması bir tesadüfse? Ama onlarca yaptığımız sergiye; yüzlerce insan gelmişti. Dilara’nın şimdi kalkıp Elmas’ı hatırlıyor olması da ayrı bir saçmalı
