Defne
Gözlerimi açmak için bir-iki kez kendimi zorladım ama sonunda başardım. İlk başta her şey bulanıktı... Sonra netleşti. Hatırladığım şey ise Baran’dı. Beni kucağına alışı… O an kurtulduğumu anlamıştım. Kahramanım gelmişti. Zaten geleceğinden o kadar emindim ki... Kolumda hâlâ serum takılıydı ve o yaşadığım sıcak kabusu bir daha hatırlamak bile istemiyorum.
Oda da biri vardı. Gözlüklü, uzun boylu, biraz zayıf. Sanki gece uykusunu hiç almamış gibi duran bir tip.
“Defne, nasılsın? İyi misin?” dedi.
“İyiyim… Ama sen kimsin? Burası neresi?” dedim, biraz da serumu çıkarıp kaçmayı planlar gibi.
“Güvenli Evdesin. Ekipten biriyim teknik destek işinden sorumluyum. Ben Ahmet. Merak etme, uzaylılar kaçırma dı seni,” dedi, gülümseyerek.
“Baran nerede?” diye sordum hemen, çünkü aklım hâlâ kuc
