Mutfağa geçtiğinde yüzünde güller açıyordu Suzan Hanımın. Dilem'e iyice yaklaştığında sesi de cıvıltılı çıkmıştı. “Dilem, kız bu iş oldu, benden demesi!”
Genç kız baştan ayağa ürperdiğini hissetti. Adamdan çok da hoşlanmamıştı. Rahatsız edici bir tarafı vardı Efe'nin. Davranışları sanki çok soğuk, mesafeli ve yapmacıktı. Yakışıklıydı ama itici bir yan vardı adamda. Yine de bunu düşünmek onun hakkı değildi. Böyle düşünmek neyi değiştirecekti ki? Belli ki yengesi kararını vermişti. Bu düğün olacaktı. İtiraz etme fikrini aklına getiremiyordu bile. Kadının onunla ilgili bir şeye bu kadar sevindiğini bile hatırlamıyordu daha önce. Bir an önce evlenip gitmesini ne zamandır bekliyordu acaba?
“Ya… Sen öyle diyorsan yenge…”
“Tabii kız… Adam yakışıklı, zengin… Seni markette mi ne görmüş, evlenmek
