Telefonu kapatıp oturma odasından çıkmak için arkamı döndüğümde Cihangir’i kapının diğer tarafında bana bakarken gördüm. Bir iki saniye öylece bakıştık. Bakışlarından anladığım kadarıyla annesiyle konuştuğum şeyleri duymuştu. Bana doğru birkaç adım attı ve karşımda durdu.
‘’Bahar?’’ dedi garip bir ses tonuyla. Kızmış mıydı annesiyle böyle konuştuğum için?
‘’Sayıklıyordun Cihangir. Annenle ilgili bir şeyler görüyordun muhtemelen ve ben dayanama-‘’ Birden bana sarıldı. Ne yapacağımı bilemeden öylece kaldım.
‘’Keşke senin gibi bir annem olsaydı Bahar.’’ Kızmamıştı. Sesi çok dokunaklıydı.
‘’Kızmadın mı?’’
‘’Sen yanlış bir şey söylemedin ki? Senin annen de benimki gibi olsaydı, ben de senin için aynı şeyleri yapardım. Ve haklıydın, o gece ölebilirdim. Ya da kötürüm kalabilirdim o kazada
