Dünyanın en korkunç hissiyatı gecenin bir yarısı yumruklar eşliğinde çalınan kapıydı.
Korku ve adrenalin hücrelerimi harekete geçirmişti. Korku dolu gözlerimi Tufan'a yönelttim. Bu saatte kim olabilirdi?
"Sen odana geç. Ben bakacağım." kapıya yöneleceği sırada durdurdum.
"Ben de geleceğim seninle."
"Olmaz. Sen odana geç." bir adım atıp kararlı gözlerle yüzüne baktım. Gözlerini devirip sessiz bir şekilde kapıya doğru adımlamaya başladı. Pes etmişti.
Sessiz adımlarla bende arkasından ilerledim. Kapının biraz ilerisinde durdum. Kısa bir bakış atıp dürbünden gelen kişiye baktı. Rahatladığını belli eden bir soluk bırakıp kapıyı açtı. Şaşkın ve merak dolu bakışlarım üzerindeydi. Kapıyı görmeyeceğim bir şekilde açıp gelen kişi ile konuşmaya başladı. Kapıyı neden tam açmamıştı ki? Bu soruyu
