Melek
Kendimi tanımak da biraz zorlanıyorum son zamanlarda, duvarlarım yıkılmış değil ama koca koca yarıklar oluştu ve sızıyorum o duvarlardan dışarı. Ve sızdıkça dışarının güzelliği cezbediyor beni. Hala katıyım hala yaralarım kabuk bağlamış değil ama 'O' bana yaralarımı da unutturuyor. İyileşmiyor yaralarım belki ama unutuyorum işte içimde bir yerlerin acıdığını.
Bırakın evime, yanıma yöreme bile bir adamı yaklaştırmazken 'O' benim evime girdi, kardeşimle zaman geçirdi. Soframa oturdu, aileden biri gibi bizimle sen yiyeceksin ben yiyeceğim kavgası yaptı.
Mutlu ediyor..
Varlığı, kardeşime yakınlığı ona tam bir abi oluşu hiç gülmediğim kadar gülmemi sağlıyor bu aralar. Güzelmiş.. Birinin yanında olması, destek olması senin derdini derdi bilmesi çok güzelmiş..
...ama bugün. Büyük ayıp
