Gündüz hava ne kadar sıcaksa, gece Karadeniz’in soğuğu öyle keskin oluyordu. Karaaslan ailesinin bahçesinde akşam yemeğimizi yerken herkes bu havaya fazlasıyla alışık olduğu için rahatça oturup yemeklerini yiyordu. Bir tek ben üşüyordum. Ama kimseye bir şey söylemedim. Her ne kadar üşüyüp bacaklarımı birbirine vurarak ısınmaya çalışsam da, bu durumu fark ettirmemeye çalışıyordum. İnce tişörtüm üşümemi engellemeye yetmiyordu, buna rağmen sessizce yemeğime devam ediyordum.
Yanımda oturan Alpaslan birden ayağa kalktığında, istemsizce bakışlarımı ona çevirmemeye kendimi zorladım. Onu izlememeye çalışıyordum ama içimde hep ona bakma isteği vardı. Her hareketi, her sözü beni etkiliyordu. Özellikle ses tonu… Sanki içimdeki her duyguyu harekete geçiriyordu. Varlığını hissettiğim her an kalbim hız
