Ordu’dan ayrılıp Urfa’ya gidiyorduk ve benim moralim çok bozuktu. Burada yaşamaya o kadar çok alışmıştım ki doğup büyüdüğüm memleketime gitmek zor geliyordu. Üstelik Alpaslan hemen göreve gidecekti. Bütün gün benden uzakta sürekli telefonla konuştu. Sinirlendi, bağırdı, öfkelendi… artık kime kızdıysa akşama kadar gergindi. Dayanamayıp en sonunda ne olduğunu sorduğumda yarın sabah göreve gideceğini söylemişti. Ve uzun bir süre gelemeye de bilirmiş. Bu durum canımı sıkıyordu. Ona yeni alışıyordum, gitmesi eminim beni çok üzecekti.
“Buradan ayrıldığı için üzülen gelin bir tek sen varsın sanırım?”
Üzgün hissetsem de tebessüm edip, “Neden böyle hissettiğimi biliyorsun,” dedim.
“Biliyorum. Böyle yaşamaya alışmamız gerekiyor bunu sen de biliyorsun. Başta zor gözükse de sonradan diğer asker eş
