"Konuşmanı seviyorum."
Yüzüne aval aval bakmaya devam ettim. Sözlerini idrak edince elimdeki hazır çorba paketini tezgahın üzerine bıraktım. Mutfak önlüğünüde çıkarıp odaya geçtim. Tekrar şöminenin karşısındaki yerimi alıp iyice harlanan ateşi izlemeye başladım.
Bana o cümleleri sarfederken beni incitmiş olabilirdi. Ama kesinlikle konuşmama nedenim onu cezalandırmak değildi. Bunu en başından yapmam gerekiyordu. Ama o her fırsatta bir yolunu bulup beni konuşturuyordu. Ve o bunu yaparken şüphesiz ki, en büyük yardımcısı kolyemdi.
Yenilmişlik hissi her zerreme ilmek ilmek işlenirken ona karşı yürütmüş olduğum bu direniş şuan için verebileceğim en onurlu karşılık gibi geliyordu. Biliyordum bir yolunu bulup eninde sonunda beni yine konuşturacaktı. Zaman dolana kadar direnebildiğim kadar dire
