Arhat ağadan,
Elif geçmiş olsun deyip oyalanmadan bizi yalnız bıraktığında ister istemez kalbimin ritmi şaştı.
Demin kokusunu bile alacağım kadar yanıma sokulup kızıma şirinlik yaptığından beri zaten pek akıllı uslu attığı söylenemezdi ama şimdi böyle baş başa da kalınca daha değişik olmuştu sanki.
Ayakta dikilip kalmasın diye ikili koltukta biraz kenara yanaşıp oturması için yer açarak seslendim.
“Gelsene, ayakta neden duruyorsun.”
Bir açtığım yere bir bana baktı. Böyle duraksayınca aslında fazla da bir yer bırakmadığımı fak ettim ama o da bıraktığım yere sığmayacak kadar cüsseli değildi. Biraz yakın oturmuş olurduk ama “dokunma” krizini geride bıraktığımıza göre bence sorun değildi.
Biraz daha yer açmak için yerimde kıpırdandığımda kısık sesi ile uysal uysal konuştu.
“Şey, benim
