Evine gittim. Adımlarım bahçesinden içeri girer girmez solmaya başlayan çiçekler üzerine düşüverdi. Duvarın dibindeki beyaz laleler sanırım susuz kaldıkları için başını eğmişti. Bakarken mahzunlaşan gözlerimi ağırca kaldırıp kapısına yürüdüm. Parmağımı ziline dokundurup sesi alınca geri çektim.
Ellerimi çantama sardım. Geri bir adım atıp beklemeye başlarken yanağımın içini kemirdim. Bugünlerde yaptığım tek şey beklemek. Son zamanlarda yaptığım şey bir şeylerin bana geri dönmesini beklemek.
Ama bu sefer farklı bir şey oldu. İlk defa beklediğim şey benim için kapılarını araladı. Karşımda yeşil gözlerin sahibini oldukça düzgün saçlarla, kısa kollu v yaka beyaz bir tişört ve gri bir eşofmanla yüzünde belli belirsiz bir tebessümle görünce içime huzur ilişti. Bu umudun varlığıydı. Bu mutlu o
