HAYAT
Yola çıkalı dört saat olmuştu. Diyarbakır’ı ardımızda bırakırken, içimde garip bir sessizlik büyüyordu. Ama bu sessizlik sadece içimde değildi; arabada da vardı. Toygar, direksiyona geçtiği andan beri gözünü yoldan ayırmamıştı. Bir kelime bile etmemişti. Gerçi ne konuşacaktık ki, o da haklıydı.
Camdan dışarı baktım. Uzakta sarı bozkır, yol kenarında ağır ağır yürüyen kamyonlar… Her şey tanıdıktı ama ben tamamen yabancı hissediyordum. Toygar’la yan yanaydık, ama aramızda kilometreler kadar mesafe vardı. Düşüncelerim dönüp dolaşıp aynı yere geliyordu: İzmir’de aynı evin içinde nasıl yaşayacağız? Onu doğru düzgün tanımıyordum bile. Hakkında bildiğim tek şey, onun iyi kalpli biri olduğuydu. “İyi kalpli.” Ne tuhaf, bir insana dair elimdeki tek sıfat buydu.
Yan koltukta ellerimi kavuşt
