Hayat bazen çok zordu. Üstelik kısa aralıklarla ailenden en önemli kişileri kaybettiğinde çok daha zordu. Annem öldükten kısa süre sonra babam ölmüştü ve ben yapayalnız kaldığımda henüz on sekiz yaşındaydım.
Mesela şu an babam olsa her şey çok daha kolay olabilirdi. Otelin işleri ile babam ilgilenirdi ve satın almak için gelenleri bir güzel kovalardı. Onun da bu oteli satmak isteyeceğini sanmıyordum çünkü annemin anıları ile doluydu. Annem öldükten sonra annemin çiçekleri ile ilgilendiğini hatta onlarla konuştuğunu defalarca görmüştüm.
On sekiz yaşında kimsesiz kaldığımda önce annemle babama beni yalnız bıraktıkları için çok kızdım. Sonrasında ise bana bir kardeş yapmadıkları için çok kızdım. En azından bir kardeşim olursa acımı paylaşacak biri olur diye düşünmüştüm hep. Benimle aynı der
