Gün yavaşça denize eğilmiş, güneşin sıcaklığı ufuk çizgisine gömülmeye başlamıştı.
Berivan, ayaklarında ince bir terlik, üzerinde beyaz bir yazlık elbise ile villanın geniş verandasında yürüyordu.
Baran onu uzaktan izliyordu; adımlarının ritmi, rüzgarda dans eden saçlarının sesi, içini bir huzurla dolduruyordu.
Baran’ın elinde küçük bir kutu vardı.
Kapağı açtı, içindeki küçük kitap ayracına baktı.
Berivan’a hediye edecekti.
İçinde kendi el yazısıyla tek bir cümle yazılıydı:
“Bazı insanlar kitap gibidir…
İçlerini açmadan sevemezsin.”
Derin bir nefes aldı, kutuyu cebine koydu ve verandaya doğru yürüdü.
Baran:
“Akşamın en güzel zamanı… Güneş bile seni izliyor, Berivan.”
Berivan dönüp baktı.
Gülümsedi ama hemen ardından bir burun kıvırmayla lafı soktu:
Berivan:
“Güneş batıyor Ba
