Konağın taş duvarları geceyle birlikte serinlemişti.
Her odada bir nefes tutuluyor, kimse birbirine yüksek sesle konuşmaya cesaret edemiyordu.
Çünkü o gece Boran dönmüştü.
Efnan, kendi odasında bir türlü yerinde duramıyordu.
Kalbi, bedeninden çoktan çıkmış, bahçede sessizce yürüyen Boran’ın yanındaydı.
Perdeleri araladı, baktı.
Boran ay ışığı altında yürüyordu. Üzerindeki gömlek hâlâ toz içindeydi. Ama omuzlarında gurur, gözlerinde yorgunluk vardı.
Efnan dayanamadı.
Kapısını açtı, ayakları çıplak… merdivenlerden usulca indi.
Bahçede Buluşma
Efnan çimenlere bastığında Boran dönüp baktı.
Onu görünce bir an duraksadı, sonra yavaşça gülümsedi.
“Uyuyamadın mı?”
Efnan başını iki yana salladı.
“Sen dönmeden zaten hiç uyumamıştım.”
Boran sustu. Sonra gözlerini yere indirdi.
“Seni o
