"O sabah duydukların Mustafa..." dedim ama nedense gözlerine bir türlü bakamıyordum. "Ben... Özür dilerim," diye mırıldandım zar zor çıkan bir sesle.
Yutkunurken, keskin adem elmasının kalkıp indiğini fark ettim.
"Ben seni anlayamıyorum Dildâr..." dedi hem kırık hem de tok bir sesle. Bakışlarımı aniden yüzüne kaldırdım.
"Mustafa inan, çok öz-"
"Sana, ben seni seviyorum, dediğimde teşekkür ediyorsun ve kendin bizzat bana, senden tiksiniyorum dediğin için de yine benden özür diliyorsun. Sen tam olarak nasıl birisin, hiç anlayamıyorum."
Dudaklarım şaşkınlıkla açık kaldı. Konuşamadım. Bu dediklerinde bana karşı bir art niyet var mıydı, bu bana bir laf dokundurma mıydı, yoksa öylesine, gariihtiyari sarf edilmiş bir kelâm mıydı sadece, sezemedim.
Saniyelerce boş boş onun yüzüne baktım.
