Boran’ın içini korkunç bir ürperti sardı. Kalbi göğsünü parçalayacakmış gibi çarpıyordu. “Narin!” diye haykırdı. Sesi yankılanarak tepenin eteklerine çarpıp geri döndü ama karşılığında sadece rüzgârın kuru otları hışırdatan sesi vardı.
Ayakları yerden kesilmiş gibi, nefesi kesilircesine koşuyordu. Çalılar, taşlar, ağaç dalları onu durdurmaya çalışıyormuş gibi bacaklarına, kollarına çarpıyordu ama o hiçbirini umursamıyordu. Tek düşündüğü Narin’di. O tepeye çıktıklarında Narin’i neşeyle izleyen adam gitmiş, yerine korkudan deliye dönmüş bir Boran kalmıştı.
Sonunda yamacın aşağısına indiğinde yüreği sıkıştı.
Narin, hareketsiz bir şekilde yerde yatıyordu. Üstü başı toprak içindeydi, bir bacağı garip bir şekilde bükülmüştü. Çevrede kopmuş birkaç ot parçası ve taşlar vardı; demek ki yuvarlanı
