Güneş, tanıdık bir yüzle karşılaştığından, kapının kenarından dehşete kapılmış gözlerle adama bakıyordu. Tüm bedeni, korkunun ağırlığı altında titrerken, kendisini kapının ardına gizlemeye çalışıyordu. Sanki olduğu yerde kök salmış, hareket etmekten aciz bir haldeydi.
Kapının önünde duran adam ise beklenmedik bu kolaylıktan keyif almış görünüyordu. Yüzüne yayılan kurnaz bir gülümseme ile, alaycı bir tonda konuşmaya başladı. “Bak hele,” dedi sesini yükselterek. “Mirza seni böyle ıssız bir yerde tek başına mı bıraktı Gelin? Bu kadar tehlikenin ortasında, karısını kaderine terk edecek kadar mı gözden çıkarmış seni?” Sözlerinin arasına sinsi bir kahkaha eklerken devam etti. “Bu dağ başında, insan biraz düşünür, değil mi? Bunun kurdu var, kuşu var”
Tam o sırada, Güneş başını da geri çekip tam
