Güneş karşısındaki kişinin Reşit ağa olduğuna inanamıyordu. Emin olmak için gözlerini kapattı. İçinden bir hayal ya da rüya olmamasını dileyerek gözlerini tekrar açtı. Fakat görüntü değişmedi. Reşit ağa kanlı canlı ona bakıyordu. Aklına ilk gelen aklını kaçırıyor olabileceğiydi. Çünkü kayınpederi ölmüştü, cenazesini yapmışlardı. Bir an da gözleri karardı. Başı hızla dönüyordu. Son duyduğu hemen yanındaki Mirza’nın sesiydi. “Güneş!”
Genç kadın heyecandan bayılınca Nuran “Eyvahlar olsun!” dedi. “Ah Mirza! Sana gelmeden önce anlat dedim.”
Reşit ağa Nuran’a kolonya getirmesini söylerken Mirza Güneş’i koltuğa yatırıyordu. “Oğlum hani Güneş’e yolda anlatacağını söylemiştin. Kız hamile”
Mirza öyle panik olmuştu ki Güneş’i koltuğa yatırıp yanağını hafifçe sarstı, ellerini öptü. “Güzelim aç hadi
