Mirza, üzerine çevrilmiş silahların soğuk namlularını hissederken, o an aklında tek bir kişi vardı: Güneş. Kendisinin başına bir şey gelirse, ona ne olacağını düşünmek, içinde tarif edilemez bir endişe yarattı. Zihni, Güneş’in güvende olmadığını hayal etmek istemiyor, bu yüzden bir an önce durumu kontrol altına almayı planlıyordu. Sakin gibi görünse de, içinde kopan fırtınalar gözlerinden okunuyordu. Bu düşüncelerle, sesini alçaltıp ama bir o kadar da kararlı bir şekilde konuştu.
“Gidelim,” dedi. Sözlerinde hem teslimiyet hem de inatçı bir irade vardı. Ancak hemen ekledi, “Ama kendi arabamla.”
Eşref’in yüzünde alaycı bir ifade belirdi. Böyle bir isteği kabul etmeye hiç niyeti yok gibiydi. Keskin bir ses tonuyla “Hayır. Benim arabamla gideceğiz.” Dedi “Şu an kendi iradenle hareket edebile
