Zelal gittiğinde, Güneş yüreğine çöreklenen başka bir korkuyla baş başa kaldı. Kalbi sıkışıyor, zihni durmaksızın en kötü ihtimalleri sıralıyordu. Ya bebeğine bir şey olursa? Bedeninde büyüyen küçük mucizesinin başına bir şey gelme ihtimali, onu tarifi imkânsız bir endişeye sürüklüyordu. Bir an önce bir kadın doğum uzmanına görünmeye karar verdi. Elleri titreyerek telefonunu alıp doktorunu aramak üzereydi ki kapı ansızın çalındı. Aniden bölünen düşünceleriyle gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı. Gelenin kim olduğunu bilmese de içi tuhaf bir sıkıntıyla dolmuştu.
Kapı birkaç saniye sonra açıldığında, içeri giren Reşit Ağa oldu. Adamın yüzü her zamanki gibi sert ama bir o kadar da şefkatliydi.
Güneş yatağında doğrulurken rahatsız olmamasını istedi. Hemen sonra “Kızım, şimdi sırası değil
