Hastane çıkışı Mirza ve Güneş odalarında uzanıyorlardı. İkisi de konuşmuyordu. Sessizliği bozmak isteyen genç kadın “Bu kadar şeyi bilip de benden saklamana üzüldüm” dedi. “Keşke bana anlatsaydın. Derdine ortak olmak isterdim”
Mirza karısına dönüp onu kucağına çekti. “Anlatsaydım da üzülse miydin” dedi. “Bilmemen senin için daha iyiydi.”
Güneş “Anlatmadığın bir şey kaldı mı?” diye sordu. “Hepsi bu kadar mıydı?”
Mirza sustu. ‘Hepsi bu kadardı’ diyemedi çünkü değildi. Güneş’in abisi ve kendi abisi Salih’in iğrenç ilişkilerini anlatmamıştı. Anlatmayı da düşünmüyordu. Karısı kaldıramazdı bu rezilliği, biliyordu. “Boş ver artık geçmişi. Bundan sonra önümüze bakalım” dedi. “Zelal ve Vahitten kurtulduğumuza, annem de yola geldiğine göre bundan sonra hayat bizim için daha kolay olacak”
Güneş
