**
“Doydun mu güzelim?” Alpay yemeğini yiyip! elinde çay ile göğsüne yaslanan ve timin muhabbetine ayak uyduran kelebeğine baktı.
Tabağına baktı ardından, yine hiç bir şeye dokunmamıştı Minel.
Başını hafifçe aşağı eğmiş şakağına minik bir buse kondurup sormuştu sorusunu.
Başını aşağı yukarı hafifçe sallayıp memnun memnun mırıldanmıştı.
Sahi, bu adamla tanıştığından bellidir ne kadar da uysal bir şey olmuştu Minel. Nazlanmak, düşünülmek böyle bir şey miydi..
Alpay Minel’den gözlerini ayırıp time “Arslan” diye seslendi.
Hepsi oturuşunu düzeltti, yerlerinde hafifçe doğruldu ve komutanlarından gelecek olanı bekledi.
“Manisa’ya gidiyoruz.”
Hepsi bir ağızdan “heyt beee” naraları atmaya başladı.
Minel ise dudaklarını büzerek Alpay’a sığındı biraz daha. Ayrı kalmak istemiyordu.
