*
Konuşulmayı bekleyen çok şey vardı. Minel ve Alpay kısa bir konuşma gerçekleştirmişti ancak bu Alpay kendisinin farkındalığıyla alakalıydı.
Minel’e olan duygusu hisleri, aşk sevgi değildi. Daha farklıydı. Suya hasret kalmış bir canlı, güneşe hasret bir çiçek, gecenin gündüze olan hasreti, gündüzün geceye olan sevdası, ay ile güneşin şarkısı..
Bekleyemecekti. Son akşam yemeğinde kadını kendisine katacaktı. Bir olacaktılar. Ama ne var ki inadı engelledi.
Hatırlamıyordu Minel ama tek tek anlatacaktı Alpay. Severdi, çokta güzel severdi. Yeniden hayat bulacaktı bu kadında. Kendi yarasıyla beraber onun yaralarına iyi gelecek kapatacaktı. Bir tane bile iz bırakmayacaktı. Geriye dönüp baktıklarında geçmiş bir anı olarak kalacaktı.
Yiğit komutanına bakıp sessizce fısıldadı “Hazır komutan
