NAZENİN
Abim derin bir nefes aldı. Gözlerinden geçen hayal kırıklığını izlemek benim için de kolay değildi. Fakat o konağa dönmeyecektim. Canım yanarken ettiğim yeminleri unutmamıştım. Dayaktan komalık olduğum vakit bile, Kemal'e beni sakın ailemin evine gönderme, ölüm bu evden çıksın demiştim.
O gece babam beni silerken, ben de onu silmiştim. Söylediği yutulacak bir laf değildi çünkü. Üstünden uzun zaman geçmiş olmasına rağmen, duyduğum ilk andaki kadar yakıyordu canımı. İnsanın canını yakan sözler hala varlığını sürdürürken, geçmiş olur muydu?
“Ayakta dikilmeyin,” diyen Hatice Hanım, kocasının yanında durup bizi avludaki masaya buyur etti.
Abim bir şey diyecek gibi olduysa da sustu. O, Devran Ağa ile masaya doğru yürürken Laden birkaç adımda yanıma gelerek bana sarıldı.
Ben de koll
