Annemin öldüğü günden sarıl bana,
hiç görmediğim babamın yokluğundan,abimin tebessümünden.
Parakende acılara bölünmüş hayatım,içimde ölen şiirlerin kırılan kaleminden,hasretin yüreğinden sarıl.
....
Hayat dünyanın en acımasız hocasıydı.Ders verdikten sonra ders anlatıyordu hep.En büyük sınavları insanın içinde yatan en büyük korkulardan seçiyor,kim için onsuz yapamam diyorsanız onu elinizden alıyor,sizi de yerine bıraktığı acısına sarılarak büyütüyordu.En azından Zoya için hep böyle olmuştu.
....
Külçe gibi yığılıp kaldığı sandalyede kilitlenip kalmış kıpırdayamıyordu.Okuduğu cümleler tüm gücünü soğurup almış bacaklarında ayağa kalkacak derman yoktu.Titreyen parmaklarıyla yüzünü ovuşturarak kendine gelmeye çalıştı.
"Nasıl yani,abim bir hain..."Cümleyi tamamlayamadı,
sanki can çekiş
