Hissetmemeliydi. Rojgûl’ün ne kadar acı çektiğini göğsünün tam ortasında hissetmemeliydi. Ama hissediyordu. Ne düşündüğünü de merak ediyordu. Korkusunu yüreğinde aklını kaybedecek gibi olduğunda fark etmiş hislerinden kaçmak için konaktan fırlamıştı. Ama hala değişen bir şey yoktu. Tam tersi giderek boğuluyordu.b Gecenin üçü arabasını delice kullanırken telefonu alıp onu en kötü halinde görmüş adamı aradı. Belki de düşmanı sayılırdı artık ama başka kimi arayacağını bilmiyordu.
Telefon ikinci çalışta açıldı. “Alo ağam bu sefer neye ihtiyacın var? Mimar, mühendis, öğretmen, eczacı...”
“Gelincik tepesine gel.” dedi Roj aksi bir ses tonuyla.
“İnsan bir nasılsın ne yapıyorsun müsaitsen gel kardeşim der. Beni böyle hor kullanamazsın Roj ağa.” diye arkadaşını sinir etmek için elinden gel
