Kına günü Ruken’i hiç görememişti Korkut. Düğün günü sabahın köründe kızın evinin kapısına dayanması da bu yüzdendi.
Ruken, yorgun argın kapıya indiğinde hala güneş doğmamıştı.
Gözlerini ovalayarak Korkut’un önüne gelirken ayaklarını sürüyor olsa da yüzünde bir tebessüm vardı.
Korkut, kızın pijamasına, kuşağı bağlı olmayan sabahlığına, dağılmış ve kabarmış saçlarına bakarken kız gelip beline sarılınca sırıttı.
“Hainler dün yüzünü bile göstermedi,” diyerek kızı kucakladı. Başını kaldırınca kaşının üzerine dudağını bastırdı.
Her şey hazırdı. Kuaföre gitmeden önce birkaç saatleri vardı. Korkut bir kızın kuaförde o kadar saat ne yaptığını asla anlamıyordu. Geceyi de iple çekiyordu.
Araca geçtiklerinde kızı süzmeye devam ederken “Akşam olsa da yatsak,” deyip esnedi.
Ruken, hafifçe gülüms
