( Leyla )
Farah ortamızda uyuyordu. Kendimi yine de huzursuz hissediyorum. Her an biri kapıdan içeri girecek, Cihangiri alacaklar, birini vuracaklar...
Beynim saçma senaryolar üretip duruyor. Çok saçma da sayılmaz aslında. Yaşadığımız şeyleri göz önüne alırsak bunlar olağan şeylerdi.
Farah dönüp bana sarılmıştı. Onu her gördüğümde gözlerim doluyordu. Keşke, keşke o gece ölseydim ama bu kız annesiz kalmasaydı.
Cihangirde uyanıyordu. Dün olayın heyecanıyla konuşamamıştık. Bana hiçbir sıkıntı kalmadı demişti ama nasıl oldu? Giannisi de mi öldürdü? Bu düşünceyle elim ayağım titriyordu.
Cihangir bir şey anlatmayacak gibiydi. Gözlerini kırpıp bize baktı. Ağzının içinde günaydın dedi ses çıkarmadan.
- Günaydın diyerek Farahtan ayrıldım. Yataktan kalkıp Cihangire de sessizce benimle gel dedi
