Kör Nota | Hayal
Büyüdüğümü biliyordum, on iki yaşında. Bazı çocuklar erken büyürdü. Ben erken büyümüştüm ama akıl olarak değil, kalp olarak. Bazen, büyükler gibi düşünüyordum ama şu; büyümeyi, soğuk ve çekilmez olanlarla karıştıranlardan olmadım hiç. Benim büyümem, kahkahalarımdı. Çocuklarda gülerdi ama ben çok gülerdim. Gerilen iki dudağımın arkasına saklardım, büyüklüğümü. Gülmekten sıradan düşerken de büyük bir çocuktum. Dizlerimden akan kanlarla oyun oynarken de büyük çocuktum. Ama ne düşerken ne de kanarken bir yetişkindim.
Ama büyümek bitmiyordu. Bir gün, ihtiyar bir bunak olsam da hâlâ tam büyememiş olacaktım. Hayat her an büyütüyordu insanı. Kendimi, olgun ve büyümüş bir insan sayarken üniversite bana hayata dair hiçbir halt bilmediğimi öğretmişti.
İnsanları burada tanmıştım.
