Peñçe'nin kasvetli havasını burnuma çekerken Afra çıktı mutfaktan, elinde kalem kağıt vardı. Kağıdı dikkatle tutarken bana çevirdi bakışlarını. Uzun sürmeden gelmiştik İstanbul'a.
Saçlarını tepeden topuz yapmış, üzerinde bir tişört vardı sadece. Bu haline gözlerimi devirirken aile var lan diye bağırmamak için kendimi zor tuttum. Benden bakışlarını çekip yanımda duran Yağız'a memnuniyetle baktıktan hemen sonra bakışları sertleşerek beni buldu.
"Gelmişsiniz." Öyle bir tını vardı ki! Hesap sorar gibi baktı ikimize.
Bir şey söylemek yerine Yağız'ın yanıtlamasını bekledim. Ne olduysa kendisi anlatacaktı. Ben yalan söylemeyecektim kimseye. "Geldik," dedi Yağız. "Buğra nerede?"
Afra, "Buğra, sürekli kuzeniyle seni yanlız bırakıyor. Kız üzülecek sonra," dedi yapmacık bir sesle.
Hâlâ aram
