– Geri Dönüşün Sessizliği
312 Kelimeler
Kasabaya yeniden ayak bastığında Mira’nın içi ürperdi. Her şey bıraktığı gibiydi. Aynı sokak, aynı rüzgâr, aynı dinginlik. Sanki zaman sadece onu beklemişti. Pansiyonun kapısını açarken derin bir nefes aldı. Bu kez kaçmak için değil, tutunmak için gelmişti.
Atölyenin önünden geçerken Deniz’i gördü. Ahşap bir sandalyeyi onarıyordu. Başını kaldırdı, Mira’yı gördü ve durdu. Ne şaşkınlık ne de soru vardı yüzünde. Sadece tanıdık bir sakinlik.
“Döndün,” dedi.
“Evet,” dedi Mira. “Biraz daha kalacağım.”
Deniz başını salladı.
“İstersen atölye yine açık.”
Mira’nın kalbi hafifçe sızladı. Deniz hiçbir şey sormuyordu. Belki de onu bu kadar güvenli yapan şey buydu.Mira günlerini yine yürüyüşlerle ve sessizlikle geçirmeye başladı. Ama bu kez bedeni daha çabuk yoruluyordu. Deniz bazen bunu fark ediyor, adımlarını ona göre yavaşlatıyordu ama hiçbir şey söylemiyordu.
Akşamları atölyenin önünde otururlardı. Mira konuşmak isterdi ama kelimeler boğazında düğümlenirdi. Çünkü her kelime, gerçeğe biraz daha yaklaşmak demekti.
Deniz bir akşam sordu: “Bazen çok uzaklara bakıyorsun. Ne düşünüyorsun?”
Mira gülümsedi. “Hayatı,” dedi. “Kaçırdıklarımızı.”
Deniz başını eğdi. “Ben kaçırmamayı öğrendim,” dedi. “En azından artık.”
Mira o an ağlamamak için kendini zor tuttu.Tedavi günleri kasabada da devam ediyordu. Mira bazı sabahlar yataktan zor kalkıyor, bazı günler ise kendini iyi hissediyordu. Deniz bunu sadece “yorgunluk” sanıyordu. Mira da öyle görünmesine izin veriyordu.
Bir gün Deniz ona eski bir aynayı gösterdi. “Bunu atacaklardı,” dedi. “Ama bak, biraz sabırla hâlâ parlayabiliyor.”
Mira aynaya baktı. Yüzü solgundu ama gözleri hâlâ canlıydı. “Bazı şeyler onarılmasa da değerli,” dedi.
Deniz o cümleyi uzun süre düşündü ama sormadı.Aralarında bir bağ vardı artık. Dokunmayan, sahiplenmeyen ama derinleşen bir bağ. Mira bazen Deniz’in omzuna yaslanıyor, Deniz de kıpırdamadan duruyordu. Bu, ikisi için de yeterliydi.
Mira biliyordu; Deniz gerçeği öğrenirse her şey değişebilirdi. Bakışları, sessizliği, dokunuşları… O yüzden susuyordu. Kendini değil, bu aşkı korumak için.
- Yazar
