Konak kapısından içeri adım attığım anda, boğazıma görünmez bir düğüm oturdu. Ne yalan söyleyeyim, gitmemin asıl nedeni Agit ’ten çok bu konaktı. Agit, hamilelik, doğum ve sonrası derken uzun zamandır üzerime gelmemişti. Onunla birebir sorunlarım yoktu aslında. Onu babamla kıyaslayınca Agit bana karşı neredeyse melek gibi kalıyordu. Babamın “şiddet” dediği şey, hiçbir bahaneye ihtiyaç duymadan, sırf yanımdan geçerken bile yüzüme inen bir tokat olabiliyordu. Agit’ in şiddeti, babamın yanında devede kulak kalırdı. O kadar şiddeti babam hayvanlara bakmak içimin ahıra girdiğinde çerezlik uygulardı. Şiddetin affı olur diye demiyorum bunu sadece bu konakta başka türlü bir hayat sürsem hiçbir şey bu kadar ağır gelmezdi.
Ama mesele bu değildi. Benim asıl sorunum, insan yerine konmamaktı. Konakt
