Ablam gözlerimin içine baktığında sanki beynimin içinde dolanan bütün kelimeleri tek tek okuyordu. Dudaklarının kenarında belli belirsiz bir yorgun gülümseme vardı.
“Korkma. Bu akşam işe çıkmaya niyetim yok.” dedi.
O an boğazımdaki düğüm biraz gevşedi, ama tamamen gitmedi. Söylediği şey beni rahatlatması gerekirken, nedenini bilmediğim bir şekilde daha çok acıttı. Sanki o gece benim yanımda kalacak olması, yarın yine gidecek olma gerçeğini daha da belirginleştirdi.
Yanıma oturdu, dizlerini çekti, ellerini birbirine kenetledi.
“Keşke sana yardım edebilseydim.” dedi, öyle bir tonla söyledi ki… Yardım edememek ona benden çok koyuyordu.
Oysa ben iyi biliyordum; benden önce, benden çok daha önce yardıma ihtiyacı olan kişi oydu. Onun içindeki karanlık, benimkinden çok daha eskiydi. Çok daha
