Selvi Boylum Al yazmalım filminden, çocukluğuma işleyen bir söz vardı, sevgi emektir.
Bu sözden sebep sevgiyi emek, emeği de yaşadığım memleketin şartlarından olsa gerek zorlukla bağdaştırmıştım. Velhasıl sevmek zorluk demekti benim için.
Oysa ne emek alışa geldiğimiz kadar zorluk demekti ne de sevgi emekti. Ne sevmek ne de sevilmek için bir şeyler yapmaya ya da bir ön koşula gerek yoktu.
Koşulsuzdu sevmek.
Seni seven sadece sen olduğun için severdi, kötü olsan da yalancı olsan da nankör olsan da hain olsan da severdi. Sadece insan olmak sevilmeye değerdi.
Yaşamaktı sevmek.
Nefes aldığın müddetçe nasıl ki umut var işte aşk da buydu. İnkâra mahâl yoktu. Nefes aldığım müddetçe bir nefes gibiydi içimde. İçimdeyse adı hâlâ aşktı.
Öldüm desem de hâlâ nefes alabiliyor olmamdı içimd
